Ik schreef:
Dank Gerda, voor je bericht,
Ik heb geen ervaring met deze operatie bij mijn cliënten. Het is super specialistisch en ik denk dat je je daarvoor ook echt door chirurgen moet laten adviseren.
Wat me aanspreekt is de manier waarop jij je koers uitstippelt. Dat is in de literatuur een belangrijke factor voor overleving. Mensen die bewuste keuzes maken en die dan zo goed mogelijk uitvoeren. Mensen ook, die wanneer het tegenzit, niet bij de pakken blijven neerzitten, maar opnieuw kijken hoe nu verder. Dat is een enorme levenskracht en die zie ik bij jou.
Met vriendelijke groeten,
Henk Fransen
En zij antwoordde vanuit de Filipijnen (op bezoek bij haar zoon in Davao):
Dank voor je snelle reactie Henk en het compliment. Altijd fijn om te horen. Ik heb daar zelf ook uitgebreid over nagedacht en ik citeer je uit één van mijn stukjes in mijn 365-dagenproject (elke dag een stukje schrijven):
365-dagenproject
Davao, 20 december 2011.
De kanker houdt me bezig. Ik mag van mezelf een uurtje of twee per dag browsen op het internet. Remedies zoeken, onderzoek lezen. Er is zoveel. Ik moet mezelf beperken. Dat werkt goed, ik kan het de rest van de dag aardig van me af zetten. Om te genieten van mijn kind en dit wondermooie land. Ik lees over een onderzoek over spontane genezing. Er worden kenmerken beschreven waarin ik mij herken:
1. Een verlies van angst in het algemeen
Ik weet niet wanneer die verdwenen is. De eerste maanden had ik het zeker wel. Doodsangst. Wat gaat er gebeuren? Het was de onzekerheid, denk ik. Dit heb ik niet zelf in de hand. Wat mij toch altijd zekerheid geeft is het “weten” en zelf de touwtjes in handen nemen. Mijn oncoloog geeft mij in ieder geval het gevoel dat hij mij laat meedenken en Henk Fransen geeft me die ruimte zeker. De angst was weer even terug vlak voor mijn reis toen de kanker toch weer de kop op stak. Gek genoeg was dat na een dag of drie ook weer weg. Zekerheid, al is die nog zo negatief, is klaarblijkelijk makkelijker te hanteren dan niet weten wat er aan de hand is. De menselijke geest is een enigma.
2. Geen angst voor de dood (wel voor pijn)
In ieder geval nu nog niet. Ook dood is tenslotte een zekerheid die we allemaal hebben. En dat die van mij nu opeens dichterbij is dan ik had verwacht was wel een schok, is jammer en verdrietig, maar het is hanteerbaar en aanvaardbaar.
3. Zich niet vastpinnen op de uitslag van het onderzoek
‘Mevrouw, u heeft een mediaan van twee jaar’, zei die lul van een chirurg in het UMC. ‘Dat zullen we nog wel eens zien mijnheer de chirurg’, dacht ik toe ik woedend naar huis reed.. Ach statistiek is ook maar statistiek, daar heb ik me nooit zo druk om kunnen maken.
4. Zich geen slachtoffer gaan voelen, maar zelf het initiatief in het leven behouden
Dat is wel het belangrijkste punt denk ik. Ik heb geen moment gedacht “waarom ik” ? Meer van: “tja, met jouw manier van leven had je toch wel een grote kans om tot die doelgroep te gaan horen”. Of zoals vriend Marc het zo ‘gevoelig’ zei: “Je hebt mensen die hun lichaam beschouwen als een tempel, jij zag het meer als een speelhol”. En het bezorgt me ook geen schuldgevoel, het is meer een feitelijk constateren. Spijt is alleen zinvol als je er iets aan kunt doen. Geen cognitieve dissonantie, gewoon een levensfeit.
5. Zij namen op de een of andere manier het besluit om zich hierdoor niet in te laten pakken
Zeker. En het heeft me de mogelijkheid gegeven om met andere ogen naar het leven te kijken, met nog meer waardering en ook weer met verwondering. Geen kloofdenken maar kansdenken: om met Jeff Gaspersz te spreken, wat kan ik nog wel? Welke mogelijkheden heb ik nog? Nou ja, in ieder geval kon ik zien waar mijn kind woont, tijd met hem doorbrengen. Ga ik nog eens naar mijn lievelingsland Australië en genieten van het gezelschap van mijn vriendin en soulmate Wilna en haar gezin. En schrijven. Zou dit de verdieping zijn die Henk bedoelde in ons eerste gesprek? Toch eens vragen.
Lastig is wel die mildheid. God, wat word ik mild; ik word er moe van!
Met vrolijke groet,
Gerda Schapers
'Leven is het meervoud van lef' - Loesje
heleen heins
op 05 Mar 2016