Simontontherapie - Wetenschappelijk onderzoek 2

In februari 1981 maakte ik melding van de resultaten van mijn zevenjarig onderzoek tijdens de jaarlijkse bijeenkomst van de Australian Medical Association. Mijn onderzoeksteam en ik hadden de cijfers bestudeerd met betrekking tot de overlevingstijd van mensen met vergevorderde vormen van longkanker, darmkanker en borstkanker. In alle drie de categorieën was de door ons waargenomen gemiddelde overlevingstijd ongeveer twee maal zo lang als de gemiddelde overlevingstijd die was waargenomen in vooraanstaande kankercentra over de gehele wereld.

- Carl Simonton, radioloog, wetenschapper en grondlegger van de Simontontherapie

Lees meer over een optimale combinatie van regulier en alternatieve behandelingen in mijn gratis e-boek '10-Stappenplan bij kanker' (zie www.henkfransen.nl).

Simontontherapie en wetenschappelijk onderzoek

Een van de sterkste punten van ons onderzoek was de langdurige observatie. Hoewel de betrokkenen uit alle delen van de Verenigde Staten en zelfs uit het buitenland afkomstig waren, konden we van 98% van hen een langdurige observatie bijhouden. Het zwakste punt van het onderzoek was dat we het uit financiële overwegingen alleen konden uitvoeren onder onze eigen patiëntenpopulatie, een geselecteerde groep, zonder dat we toevallige factoren konden uitsluiten en zonder controlegroep, dingen die voor een maximale wetenschappelijke geloofwaardigheid noodzakelijk zijn. Dit zou de volgende stap zijn geweest, maar door ons beperkte budget konden we niet verdergaan.

Een dergelijk onderzoek is inmiddels echter afgesloten en in oktober 1989 gepubliceerd. Dit onderzoek, uitgevoerd door de Stanford Universiteit en de Universiteit van Californië in Berkeley, is een gecontroleerd onderzoek met uitsluiting van toevallige factoren, en voldoet daarmee aan de hoogste maatstaven voor wetenschappelijke bewijsvoering. De onderzoekers bestudeerden vrouwen met borstkanker in een vergevorderd stadium. De resultaten, die door dr. David Spiegel van de Stanford Universiteit werden gerapporteerd, zijn zeer indrukwekkend. In hun gecontroleerde onderzoek volgden zij 50 vrouwen in de groep die counseling kreeg. In onze geselecteerde populatie hadden wij 71 vrouwen. Bij hun groep met counseling was de gemiddelde overlevingstijd 36,6 maanden; bij die van ons 38,5 maanden; de overlevingstijd van hun controlegroep – vrouwen die geen counseling kregen – was 18,9 maanden; de overlevingstijd van een denkbeeldige controlegroep, die wij op grond van cijfers van andere centra hadden berekend, was 18,0 maanden.

Deze resultaten zijn vooral bevredigend omdat, zoals dr. Spiegel ruiterlijk heeft toegegeven, de onderzoekers hadden geprobeerd te weerleggen dat counseling de overlevingstijd zou kunnen beïnvloeden! In plaats daarvan hebben ze via een bewondering afdwingende, objectieve werkwijze onze conclusies met klinisch onderzoek van het hoogste niveau versterkt.

Simonton kanker centrum

Sommigen van onze patiënten in het Simonton Kanker Centrum hebben grote belangstelling voor dergelijk onderzoek en op de volgende bladzijden wil ik meer bewijs voor een nauwe lichaam-geest-relatie uiteenzetten. Andere patiënten echter voelen intuïtief aan dat deze benadering voor hen goed is en willen meteen aan het werk.

*Ik zou me kunnen voorstellen dat een nuchtere Nederlander of Belg die deze cijfers goed bekijkt enigszins teleurgesteld zal zeggen: ‘Als ik de Simontonmethode volg, leef ik dus ten hoogste ongeveer twintig maanden langer (38,5 – 18); dat is nog geen twee jaar. Is dat alle moeite wel waard?’ Men moet dan goed begrijpen dat dit een foute redenering is. Een veel langere overlevingstijd ontstaat; niet alleen doordat méér mensen langer leven, maar ook doordat een aantal mensen tegen de verwachting in totaal genezen. Het zijn onder meer die eclatante successen die de gemiddelde levensduur van de groep zo sterk opvijzelen. Zoiets komt helaas nooit in de statistiek tot uiting omdat individuen voor de statistieken onzichtbaar zijn. Voor het individu geldt iets anders, dat door Lawrence Leshan, de schrijver van onder meer ‘Een kans op herstel’ als volgt werd geformuleerd: ‘Als individu genees je en dan had je dus blijkbaar 100% of je geneest niet en dan had je dus 0%. Zo eenvoudig ligt dat!’ Laat u dus nooit ontmoedigen door die misleidende twintig maanden! (noot H.C.M.)