Congres Bijna dood ervaringen | Henk Fransen en Pim van Lommel

Ik was 30 jaar toen ik een BDE heb meegemaakt, dat is nu 32 jaar geleden. Wat mij in het verhaal van D'r. Van Lommel opvalt is dat hij vertelt dat je bij de patiënt binnen 5 a 10 minuten moet reanimeren, anders is , gaat de patiënt dood. In mijn geval waren de overlijdenspapieren al getekend, en hoorde ik dat ik overleden was, dat werd tegen de narcotiseur gezegd, die mij had beloofd om mij door de kleine operatie te helpen, daar ik niet automatisch door mijn neus kan ademen. Al geloofde de artsen dat niet. Maar in de uitslaapkamer waarbij alleen was, ben ik gestikt. Ik was 6 maanden zwanger op dat moment, ze hadden met een laparoscopie gekeken of mijn kindje leefde en of het goed ging met haar. Op het moment dat de narcotiseur hoorde dat ik overleden was zag ik hem weg rennen en reanimatie apparaat pakken en hij zette van die klappers op mij, steeds harder, maar ik wilde niet terug, met mijn gedachte en gedachte van een andere overledene had ik zo een gesprek, ik moest terug voor mijn man, ik dacht die kan wel weer een ander krijgen, toen kreeg ik een Latijnse naam door, dat was mijn taak voor op de aarde, ik wist niet wat dat was, dus ik ging niet terug, toen werd met gedachten overgebracht je moet terug voor je kind, die kan niet zonder haar moeder, en gelijk dacht ik, ik moet terug en zag die meneer mij nog steeds reanimeren, ik ging naar beneden, halver wegen mijn lichaam en het plafond voelde ik mijn kindje omhoog gaan, ze ging nog even tegen mij aan en toen omhoog, ik wilde met haar mee, maar dat ging niet meer en kwam via mijn tenen met een klap in mijn lichaam. Maar wat ik wilde zeggen dat ik al 32 jaar een hersenbeschadiging heb, daar ze bij mij op het nippertje terug hebben gehaald. Ik praat en schrijf omslachtig, al 32 jaar heel vergeetachtig, ik wil vragen of meerdere mensen die een BDE hebben gehad hersenletsel hebben opgelopen. Na de BDE hebik 11 jaar zwaar paranormale dingen meegemaakt, vooral dat ik bij mensen zag wat ze mankeerde, maar nog vele mooie dingen, ik mis dat nog wel, het is weggegaan, daar ik in 1994 op de dag dat ik een drieling zou krijgen WEER een hartstilstand heb gehad en de kindertjes ook, ik lag alleen op een kamertje in een zkhs, dus was niet a la minute iemand ter plaatse, maar door dat ik aan een ctg apparaat lag ging er een ander geluid, waardoor een zuster die langs liep dat hoorde, ik (wij) zijn weer gereanimeerd en 1 zoon en ik hebben dit overleefd. Maar er is mij na mijn BDE wel verteld dat mijn overlijdenspapieren getekend waren, maar dat had ik al gezien, maar er is mij nooit verteld wat te doen en hoe te leven met hersenbeschadiging. Na mijn tweede hartstilstand was mijn paranormale gave weg, net of er iets in mij afgesloten was, en ik er voor mijn zoon moest zijn. In 1983 heb ik er alleen met prof.Smalhout over kunnen praten, verder met niemand, ze geloofde het niet dat van een BDE, ben blij dat er nu sinds een aantal jaren meer bekendheid over is.

Pas nadat ik het boek van Pim van Lommel op 70 jarige leeftijd las kon ik het beeld plaatsen dat ik had in mijn jeugd. Ik was heel gelukkig en stond in de zon (het licht) voor een hek, ik kon daar niet in. Maar het volmaakte gelukkig zijn bleef me altijd bij. Ik kreeg een praktijk met o.a reading en healing en wilde nooit lid zijn v.e. kerk of geloof. Ik wist dat het niet bij mij paste. Ik gaf ook lezingen en bij het invallen van een lezing voelde ik dat het goed stroomde die avond. Achteraf waren allemaal mensen die een BDE meegemaakt hadden. Ik wist van Pim van Lommel maar had het boek niet gelezen en kreeg het cadeau. Ik lees alles altijd van begin tot eind en dacht "die dingen die hij opnoemt die deze mensen hebben heb ik ook." Ik las door en kwam toen op het punt dat hij zei: na de tweede wereldoorlog werd er bij kinderen lachgas gebruikt bij het knippen van de amandelen en dat had ook wel eens een BDE als gevolg. Toen viel het kwartje! Ik dacht dat ik voor de tuin van mijn grootouders in de zon had gestaan. Daar stonden huizen aan de overkant maar dat was er bij die BDE niet. Het gaf me altijd een spiritueel gevoel, ik zeg vaak dingen die ik niet ergens door weet maar heb het wel bij het goede eind en ga maar door. In de natuur heb ik altijd God gezien en gevoeld en ook beseft dat ik daar deel van uit maakte. Maar dat leerde ik van niemand: ik voelde het en wist het. Bijzonder om Pim van Lommel zo op de video te zien, ik heb 35 jaar in Baarn gewoond en hem toen helaas nooit ontmoet.