Liefde is niet soft
Dit is een fragment uit het boek Bondgenoot, de autobiografie van een immuuncel. In deze meeslepende parabel vertelt Bondgenoot zijn levensverhaal.
Een indrukwekkend verhaal over het universele pad van de mens van leegte naar vervulling.
Morgen
… Rond middernacht riep ik, Bondgenoot, alle immuuncellen bij elkaar. Kort en krachtig bedankte ik hen voor hun creativiteit en inzet.
‘Rust uit’, zei ik. ‘Jullie kunnen trots zijn op jezelf en op elkaar. Morgen om negen uur verwacht ik iedereen bij het hart. Het hart zal jullie een belangrijke les leren.’
Met alle liefde die het in zich had
‘Goedemorgen’, sprak ik iedereen toe. ‘Ik ben blij dat jullie zijn gekomen. Het hart heeft mij belangrijke lessen geleerd in mijn strijd met de lege cellen. Zonder het hart had ik de leegte nooit kunnen overwinnen. Voordat het jullie toespreekt, wil ik iedereen vragen om door het hart heen te stromen.’
Ik was nauwelijks uitgesproken of het hart ontspande zich en zoog de eerste immuuncellen al aan. Ze werden bijna helemaal geplet en met enorme kracht de grote lichaamsslagader ingepompt. Met honderden tegelijk kolkten ze het hart binnen en even onstuimig werden ze de bloedbaan weer ingespoten. Menigeen was totaal beduusd van de enorme kracht van het hart. Enkelen voelden zich zelfs beledigd door de ferme manier waarop ze werden behandeld. Het hart zelf vond het allemaal geweldig. Het deed niets liever dan bloed rondpompen en cellen platdrukken en wegpompen met alle liefde die het in zich had.
Het is gevaarlijk om slap te zijn
Toen iedereen was geweest, verzamelden ze zich weer rondom het hart. De meesten voelden zich op een wonderlijke manier verfrist. Het was alsof de onstuimige manier waarop het hart hen liefhad, ze liet voelen hoe sterk ze zelf waren.
‘Is het niet gevaarlijk om zo sterk te zijn?’, vroeg een immuuncel voorzichtig. Het was de cel die zich gewoonlijk achter de andere immuuncellen verschool.
‘Nee hoor’, sprak het hart. ‘Het is juist gevaarlijk om slap te zijn. Dat brengt de mens in gevaar. Als ik bijvoorbeeld slap doe, is de mens vrijwel op slag dood. Als jullie slap doen, krijgen allerlei ongerechtigheden de kans om de mens te bedreigen.’
Boordevol levengevende zuurstof
‘Ja, maar …’, begon een andere immuuncel, ‘misschien doe je een ander pijn?’ Hij was nog niet uitgesproken of hij werd door het hart naar binnen gezogen. Hij stortte de rechter hartkamer in en werd de volgende seconde gelanceerd met zo’n snelheid dat zijn celoppervlak vervormde door de enorme tegendruk. Hij wilde zijn mond opendoen om te protesteren, maar voordat hij iets kon zeggen, stopte Longcel hem boordevol leven gevende zuurstof en was hij alweer terug in de linker hartkamer. In de linker hartkamer werd hij met nog meer kracht gelanceerd. Hij schoot vervolgens de eerste de beste slagader naar het hart in en kwam volledig beduusd en gedesoriënteerd weer bij de andere cellen terug. Hij wilde iets zeggen, maar was vergeten wat. Eigenlijk had hij het geweldig gevonden. Het was razend spannend geweest, alsof hij in de achtbaan van een pretpark had gezeten en hij had het wel uit willen gillen van opwinding! Hij leefde en wilde met alle kracht die hij in zich had aan het werk gaan. Het leek alsof het hart zijn gedachten kon lezen, want het sprak:
‘Ga met liefdevolle kracht aan het werk. Bescherm de mens, zodat hij gelukkig kan zijn en een bijdrage kan leveren in de kosmos.’